Kliment Jefimowicz Woroszyłow nie miał żadnego przygotowania wojskowego, odpowiadał zatem znakomicie bolszewickiej koncepcji idealnego dowódcy. Był samoukiem i prawdziwym proletariuszem. Pod koniec dziewiętnastego stulecia stał się przywódcą ruchu związkowego w Zagłębiu Donieckim (Dombasie).

Urodził się 4 lutego 1881 roku, we wsi Wierchnieje (obecnie w obwodzie łuhańskim na Ukrainie) w skrajnej biedzie, w chałupie przy linii kolejowej. Był trzecim dzieckiem dróżnika. Z powody trudnej sytuacji ekonomicznej ojciec jego często był bezrobotny i musiał opuszczać dom, aby szukać pracy gdzie indziej. W tym czasie matka Woroszyłowa próbowała zapewnić byt rodzinie. Kilment i jego rodzeństwo często byli głodni, bosi i źle odziani. W wieku dziesięciu lat Klim musiał iść do pracy w kopalni węgla, gdzie za dziesięć kopiejek pracował od godziny szóstej do zmierzchu. Mimo wszystko młodemu Woroszyłowowi udał się jednak ukończyć dwie klasy w szkole parafialnej. Dzięki temu, że umiał czytać otrzymał swoje pierwsze zajęcie – pracę posłańca w zakładach metalurgicznych. Miał wtedy lat 14. Do jego obowiązków należało również odbieranie przesyłek pocztowych z oddalonego o 8 kilometrów urzędu pocztowego. Odległość tę pokonywał konno. Tak wiec już w młodym wieku przyszły komisarz 1 Armii Konnej miał okazję doskonalić swoje jeździeckie umiejętności. Następnie otrzymał posadę pomocnika maszynisty i starał się dalej rozwijać. W tym czasie został po raz pierwszy aresztowany. Spędził noc w areszcie za… nie okazanie właściwego szacunku lokalnej żandarmerii. Od tego momentu Woroszyłow był już pod stałą obserwacja policji. Przedsiębiorstwa przemysłowe Dombasu stanowiły w tym czasie naturalny cel agitatorów z Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Woroszyłow wstąpił do partii w 1903 roku, w 1904 został członkiem komitetu bolszewickiego w Łuhańsku.

Z Leninem spotkał się w roku 1905. W czasie rewolucji 1905 roku organizował drużyny bojowe. W tym samym roku spędził pięć miesięcy w więzieniu za przygotowywanie strajku w zakładach produkujących lokomotywy. Po carskim manifeście z 17 października został zwolniony, ale miał stanąć przed sądem już po uwolnieniu. W tak zwanym międzyczasie oskarżyciel Woroszyłowa został zamordowany i zarzuty w stosunku do niego zostały oddalone. W 1906 roku uczestniczył w IV zagranicznym Zjeździe SDPRR (b) a w maju roku następnego w V Zjeździe w Londynie.

Angażował się także w takie przedsięwzięcia jak: przemyt i transport broni czy przygotowywanie bomb. W lipcu 1907 roku został ponownie aresztowany. Skazano go na trzy lata zesłania w guberni archangielskiej. Jednak udało mu się uciec i dotrzeć do Baku, gdzie razem ze Stalinem prowadził agitację partyjną. Wkrótce stracił prace i musiał wyjechać z Baku do Sankt Petersburga. Policja szybko trafiła na jego trop, aresztowano go i wysłano z powrotem do Archangielska. Tam odbył cały zasądzony wymiar kary i w lipcu 1912 roku wyszedł na wolność. Udał się do Dombasu i zaczął aktywnie działać w podziemnych strukturach partii. Jednocześnie działał legalnie w związkach zawodowych, spółdzielniach robotniczych i samopomocowych. Poza tym pracował jako piekarz w fabrycznej spółdzielni (było to jedyne oficjalne zajęcie jakie mógł otrzymać). W marcu 1913 roku został skazany na dwa lata zesłania za swoją działalność. Tym razem trafił do obwodu czerdińskiego (470 km na pn. do Permu. Jego żona, Jekaterina Dawidowna podążyła za nim. Wkrótce z okazji trzechsetnej rocznicy panowania dynastii Romanowów skrócono mu wyrok. Swoją „wdzięczność” Woroszyłow wyraził po przez dalszą aktywną pracę w partii bolszewickiej w Carycynie. W 1915 roku przeniósł się do Piotrogrodu, gdzie kontynuował działania antywojenne.

W czasie Rewolucji Lutowej Woroszyłow nie odegrał większej roli i pod koniec marca został skierowany przez Komitet Centralny do Ługańska. Tam bolszewicy stanowili już większość w Radzie Delegatów. Woroszyłow został przewodniczącym Rady i był odpowiedzialny za utrzymanie porządku w swoim mieście. Zwiększył siłę Armii Czerwonej do 1500 żołnierzy i zarządził konfiskatę broni. Podczas wojny domowej w 1918 współorganizował ukraińską 5. Armię i był jej pierwszym dowódcą, po czym dowodził Frontem Carycyńskim. Pełnił funkcję zastępcy dowódcy i członka Rady Wojskowej Frontu Południowego, a następnie objął dowodzenie 10. Armią.

W listopadzie 1919 współorganizował 1. Armię Konną Budionnego i został członkiem jej Rady Wojskowo-Rewolucyjnej (Rewwojensowieta). Od 1921 członek Komitetu Centralnego Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików) RKP(b). Brał również udział w likwidacji powstania marynarzy w Kronsztadzie. W latach 1921-1925 był dowódcą Północnokaukaskiego, a następnie Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Po śmierci Michaiła Frunzego w listopadzie 1925 został ludowym komisarzem (ministrem) spraw wojskowych i morskich oraz przewodniczącym Rady Wojskowo-Rewolucyjnej ZSRR. Funkcje tę pełnił do 1934 roku. Od 1926 roku był członkiem Biura Politycznego WKP(b) (do1952). W latach 1934-1940 pełnił funkcję ludowego komisarza obrony ZSRR. W 1935 mianowany marszałkiem ZSRR. Współodpowiedzialny za czystki w Armii Czerwonej.

Po niepowodzeniu wojnie radziecko-fińskiej odwołany ze stanowiska ludowego komisarza obrony. W maju 1940 został powołany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych (rząd ZSRR) i jednocześnie przewodniczącego Komitetu Obrony przy Radzie Komisarzy Ludowych. W czasie wojny niemiecko-radzieckiej był członkiem Państwowego Komitetu Obrony (1941-1945). W 1941 roku został dowódcą Frontu Kierunku Północno-Zachodniego (do września 1941). Będąc pełnomocnikiem Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa, organizował obronę Leningradu oraz dowodził wojskami Frontu Leningradzkiego (wrzesień 1941) i Wołchowskiego oraz Samodzielnej Armii Nadmorskiej.

We wrześniu 1942 został wyznaczony głównym dowódcą ruchu partyzanckiego (do maja 1943). Zajmował też podczas wojny inne stanowiska. Uczestniczył również w konferencji teherańskiej.
[podpis]Woroszyłow, Gorki i Stalin (fotografia z 1931 r.) [/podpis]
Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku objął stanowisko przewodniczącego Sojuszniczej Komisji Kontrolnej na Węgrzech. W latach 1946-1953 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR, a następnie przewodniczącego Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1953-1960). W 1960 roku za wystąpienie przeciwko Nikicie Chruszczowowi i poparcie grupy antypartyjnej Wiaczesława Mołotowa został pozbawiony wszystkich funkcji partyjnych i państwowych. Po dojściu do władzy Leonida Breżniewa powrócił do łask, ponownie członek KC KPZR od 1966 roku.

Zmarł 2 grudnia 1969, pochowany na Placu Czerwonym przy ścianie Kremla. Dwukrotnie uhonorowany tytułem Bohatera Związku Radzieckiego (1956, 1968) i raz Bohatera Pracy Socjalistycznej. Odznaczony wieloma orderami, w tym ośmiokrotnie orderem Lenina, sześciokrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru, Orderem Suworowa I st. i innymi. Bohater Mongolskiej Republiki Ludowej. Na jego cześć, najcięższy radziecki czołg podczas II wojny światowej nosił nazwę KW.