Gieorgij Żukow (1896-1974) – radziecki marszałek. Urodził się 1 grudnia 1896 roku w Strzelkówce w Rosji. W czasie I wojny światowej służył w randze oficera kawalerii w armii carskiej, ale po rewolucji dołączył do Armii Czerwonej; wstąpił też do partii komunistycznej. Uczestniczył w rosyjskiej wojnie domowej, dowodząc kawalerią, a po jej zakończeniu studiował w szkołach wojskowych w Rosji i Niemczech. W latach 30. uniknął czystek w Armii Czerwonej i stopniowo awansował. Swój talent pokazał w czasie konfliktów granicznych z Japonią na pograniczu Mandżukuo i Mongolii w 1939 roku.

Po rozpoczęciu II wojny światowej służył jako szef sztabu armii radzieckiej, walczącej w Finlandii. W styczniu 1941 roku mianowano go szefem sztabu Armii Czerwonej. Po agresji niemieckiej na ZSRR został dowódcą frontu zachodniego. Organizował obronę Leningradu i Moskwy i poprowadził kontrofensywę radziecką z grudnia 1941 roku. Cieszył się ogromnym zaufaniem Józefa Stalina: w sierpniu 1942 roku dołączył do jego sztabu doradców i uczestniczył w planowaniu niemal każdego posunięcia Armii Czerwonej. W 1942 roku wysłano go też do Stalingradu, gdzie do stycznia 1943 roku pokonał 6 Armię niemiecką, dowodzoną przez Friedricha Paulusa. Niedługo po tym mianowano go marszałkiem ZSRR.

W lipcu 1943 roku był zaangażowany w bitwę na łuku kurskim. Następnie, na przełomie 1943 i 1944 roku dowodził wojskami radzieckimi na Ukrainie, oraz dowodził od lata do jesieni 1944 roku ofensywą na Białorusi. W 1945 roku to on osobiście poprowadził atak na Berlin. Po zdobyciu miasta pozostał w Niemczech jako dowódca radzieckich sił okupacyjnych i przedstawiciel ZSRR w Sojuszniczej Radzie Kontroli Niemiec. Do Moskwy wrócił w 1946 roku. W tym czasie Stalin zaczął postrzegać jego popularność jako zagrożenie, przydzielając mu mało eksponowane stanowiska. Dopiero po śmierci dyktatora kariera Żukowa przyspieszyła. Po tym, jak poparł Nikitę Chruszczowa, w 1955 roku został ministrem obrony ZSRR. Funkcję sprawował do 1957 roku. W lipcu tego roku otrzymał miejsce w Prezydium KC KPZR. Z powodu swoich zabiegów o usamodzielnienie armii został jednak odsunięty przez Chruszczowa już w październiku 1957 roku. Do końca jego rządów pozostawał na uboczu. Dopiero po upadku Chruszczowa, w 1966 roku otrzymał order Lenina. W 1969 roku pozwolono mu na opublikowanie autobiografii. Zmarł 18 czerwca 1974 roku w Moskwie.